نون

 نوشتن که روزی جان پناه من بود...

می‌خوام برگردم

دخترک پونزده ساله با کتاب شعر اخوان ثالث. بهت زده از خوندن شعرا و خوندن دوباره و دوباره‌ی کتاب. کاش برگردم به اون روزا. تا صبح شعر بخونم و پشت هم بغض کنم از جادوی کلمات.

من دیگه غمگین نیستم یا معجزه‌ی سرترالین

دلم صاف نشد هر چه کردم. ترسی موند گوشه‌ی دلم که خیال رفتن نداره. راستش خودمم دیگه نمی‌خوام بیرونش کنم بذار بمونه همون گوشه. شاید یه روزی به کارم اومد. 

دل زارم فغان کم کن...

رفتم به وبلاگش سر زدم، دیدم که مدت‌هاست ننوشته. دل آدم چه خوش می‌شه به حضور بی حضور آدم‌هایی که دیگه جایی تو زندگیت ندارن اما زنده‌ان. نفس می‌کشن و می‌شه خوندشون . همین امروز با دوستی حرفش بود که ما از ۲۲ سالگی همدیگرو .می‌شناسیم، اما همدیگرو ندیدیم! فکر کن ۱۳ سال تموم.

من به اندازه‌ی موهای سرم آدم می‌شناسم تو دنیای مجازی و شاید کمتر از تعداد انگشتای دستم دیده باشمشون. حیف چه آدم‌های نازنینی که ندیدم. حیف!!!