به یاد روزهایی که نوشتن تسکین بود.

 تسکین دردایی که انقدر به من و فقط من وابسته هستند که گفتنشون برای دیگری هم فایده‌ای نداره. 

سوزن دستمه و هی می‌زنم به خودم این‌ روزا نمی‌خوام یادم بره چی شد و چه کرد این آدم باهام. متاسفانه یا خوشبختانه من رو به جایی رسوند که دیگه هیچوقت برنگردم به زندگی قبلیم. همیشه به قبل و بعد از این اتفاق تقسیم می‌شه زندگیم. بعضی ترکشا جاشون درد می‌کنه تا همیشه و از یاد نمی‌رن. اینم یدونه از همون کاریا بود.

فاکککک