ز هر خون دلی سروی قد افراشت.

چی نظرت رو جلب می‌کنه وقت قدم زدن تو خیابون؟

این روزها سرو-

یه دوستی هم باعث شد حساس بشم به همه سروهای توی خونه‌ها و خیابون‌ها.

حالا وقت قدم زدن و راه رفتن تو کوچه و خیابون، سرم تو آسمونه به دنبال سروهایی که قد کشیدن تا وسط ابرها.

این شعر هم هی میاد توی سرم و چرخ می‌خوره. 

بزرگسالی ترکیبی از لذت بردن از کوچیکترین چیزها و رنج کشیدن از داستان‌هاییه که دیگه فهمیدی هیچ کاری و مطلقا هیچ کاری از دستت برای درست کردنشون بر نمیاد. در صلح کنارشون زندگی می‌کنی و با خودت تمرین می‌کنی که نحوه مواجه‌ات با اون‌ها رو تغییر بدی.

بزرگترین قصه‌ی توی سرم این روزها مامانمه.

کسی که به گفته خودش من عزیزترین فرد زندگیشم…

خنده داره نه؟

اینکه یه موزیک مسخره این همه بره تو کله‌ام گیر کنه هم خنده داره و هم عجیب. اینجا دفتر خاطرات منه. یه سری متن کوتاه و بی سرو ته که فقط خودم می‌فهمم چی تو کله‌ام می‌گذشته که نوشتمشون. 

بابی کنارم نشسته و من روی کاناپه‌ای لم دادم که دیگه ده ساله هر شب می‌شینم روش. انگار همین دیروز بود نوشتم خریدمش و خونه داره خونه می‌شه.

همینه که خنده داره! انگار که زندگی رو دور تند یهو داره می‌رسه به چهل سالگی. واقعیت اینه که همونقدر که فکر می‌کنم بر من گذشته تو این سال‌ها، گاهی فکر می‌کنم انگار تازه شروع شده! که چقدر که تازه زندگی کردن رو یاد گرفتم. که چقدر هنوز اول راهم و تازه به صلح رسیدم با خودم، با زندگیم و با آقای ح نازنینم.

خنده داره که این روزها اینهمه از چهره‌ و بدنم عصبانی‌ام، نه با رفتارم و مدل زندگیم. قبلا بر عکس بود!

این روزها بلدم زندگی کنم، خوش بگذرونم، مست کنم تا برسم به نهایت خوشی. بلدم خودم باشم مطلقِ مطلق. بی ترس و واهمه از قضاوت دیگران.

تراپیستم می‌گه جای درستی وایسادم و چقدر که باید به خودم ‌ببالم و راضی باشم از حالم.

و من هر روز به خودم می‌گم هی بچه جان تو تونستی.

کونت پاره شده ولی تونستی.

خنده داره نه!؟

که بالاخره در آستانه چهل سالگی یاد گرفتم زندگی چیه و من چی می‌خوام ازش!

 

نون

 نوشتن که روزی جان پناه من بود...

می‌خوام برگردم

دخترک پونزده ساله با کتاب شعر اخوان ثالث. بهت زده از خوندن شعرا و خوندن دوباره و دوباره‌ی کتاب. کاش برگردم به اون روزا. تا صبح شعر بخونم و پشت هم بغض کنم از جادوی کلمات.

من دیگه غمگین نیستم یا معجزه‌ی سرترالین

دلم صاف نشد هر چه کردم. ترسی موند گوشه‌ی دلم که خیال رفتن نداره. راستش خودمم دیگه نمی‌خوام بیرونش کنم بذار بمونه همون گوشه. شاید یه روزی به کارم اومد. 

دل زارم فغان کم کن...

رفتم به وبلاگش سر زدم، دیدم که مدت‌هاست ننوشته. دل آدم چه خوش می‌شه به حضور بی حضور آدم‌هایی که دیگه جایی تو زندگیت ندارن اما زنده‌ان. نفس می‌کشن و می‌شه خوندشون . همین امروز با دوستی حرفش بود که ما از ۲۲ سالگی همدیگرو .می‌شناسیم، اما همدیگرو ندیدیم! فکر کن ۱۳ سال تموم.

من به اندازه‌ی موهای سرم آدم می‌شناسم تو دنیای مجازی و شاید کمتر از تعداد انگشتای دستم دیده باشمشون. حیف چه آدم‌های نازنینی که ندیدم. حیف!!!

به یاد روزهایی که نوشتن تسکین بود.

 تسکین دردایی که انقدر به من و فقط من وابسته هستند که گفتنشون برای دیگری هم فایده‌ای نداره. 

سوزن دستمه و هی می‌زنم به خودم این‌ روزا نمی‌خوام یادم بره چی شد و چه کرد این آدم باهام. متاسفانه یا خوشبختانه من رو به جایی رسوند که دیگه هیچوقت برنگردم به زندگی قبلیم. همیشه به قبل و بعد از این اتفاق تقسیم می‌شه زندگیم. بعضی ترکشا جاشون درد می‌کنه تا همیشه و از یاد نمی‌رن. اینم یدونه از همون کاریا بود.

فاکککک